Met beide voeten op de grond kom je geen stap vooruit

Dat hangt er natuurlijk vanaf hoe je hiernaar kijkt. Als je je namelijk wilt afzetten om vanuit stilstand een megasprong te maken zul je toch echt met beide voeten op de grond moeten staan.

En tegelijkertijd helpen die beide voeten om stevig te staan. Om datgene aan te kunnen wat op je af komt. Stilstaan op een been geeft eerder een wankel gevoel.

Stilstaan geeft weer even ruimte om de zaken helder te krijgen. Ook om om te kunnen kijken naar wat je al bereikt hebt. Een reflectiemoment nemen, dan terug te komen in het hier en nu. Waar sta ik eigenlijk. Kijk eens om je heen. Hoe ziet het er eigenlijk uit. Om nieuwe wegen te ontdekken om ruimte te creëren om weer verder te kunnen.

Heb je wel eens omgekeken terwijl je aan het doorlopen was. Grote kans dat je tegen iets of iemand opgelopen was. En nog wat verder doorgedacht, dat je tegen jezelf aangelopen was. 

Doorrennen helpt niet om jezelf niet tegen te komen. Eerder loop je het risico over jezelf te struikelen. Als daar dan ook nog zo’n kritische stem roept, hup opstaan en weer verder gaan zal dat gevoel van tegenkomen, botsen, struikelen etc ook niet stoppen.

Wat ik geregeld hoor van mensen is dat stilstaan eigenlijk doodeng is. Dan komt de donkerte op je af, dan voel je pas hoe alleen je eigenlijk bent, dan ga je pas echt voelen en zien hoe je leven er eigenlijk uit ziet op dat moment, dan moet je naar jezelf kijken en ga je zien, voelen en merken hoe ‘tragisch’ je leven eigenlijk is. 

Het is niet zo dat je perse alleen moet stilstaan. Dat mag best samen met een ander. Een ander kan goed helpen reflecteren en ziet dingen die jezelf nog helemaal niet had gezien van jezelf. Die ziet soms eerder hoever je al bent gekomen, die ziet jouw krachten en kan ze benoemen. Die kan je even aanraken, een arm om je heenslaan, samen wat met je drinken, lachen, huilen etc.

Dat kan niet als je maar doorrent.

In een donkere periode van mijn eigen leven toen ik alleen kwam te staan ben ik op een vakantiepark gaan wonen. Oud en nieuw kwam eraan en door alle gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden plus de woede in mijn lijf koos ik ervoor om alleen te blijven met oud en nieuw. Ik kan je zeggen. Het was de meest afschuwelijke oud en nieuw. Het alleen zijn, de stilte, de donkerte op het park, de gedachten die door mijn hoofd kolkten, de druk op mijn keel van verdriet ga zo maar door. En daar was ineens Joep van het Hek op de televisie. Ik keek ernaar met wazige ogen, ik vond Joep eigenlijk helemaal niet zo leuk maar ja je moet wat om zo’n avond door te komen. Hij had een zeer kleurrijk pak aan en was toen ook nog behoorlijk dik. Hij was een verhaaltje aan het vertellen en kwam daarbij steeds dichter naar de camera toe en ineens brulde hij recht in beeld met die dikke kop waardoor het beeld geheel gevuld was en terwijl hij me recht aan keek, voor mijn gevoel alleen mij. LEEF!!!!!……………………………………………..

Ik had het niet gehoord als ik daar niet alleen was geweest en had stilgestaan. Als een scherpe pijl kwam die binnen. En die voelde ook zeer scherp.

Leef. Het gaf me meteen een uitbarsting van energie. Ja Joep, je hebt gelijk! 

Ik heb zijn raad opgevolgd. Zonder zijn medeweten hoor, maar ik ben weer gaan leven.

Iedereen heeft in zijn leven momenten die te zwaar voelen om bij stil te staan en tegelijk te zwaar voelen om aan voorbij te gaan. Ik gun het je om even stil te staan en in die stilstand naast ellende ook ineens te kunnen bemerken dat er ergens hoop is, een lichtpuntje, een uitweg.

En dan is er ook weer ruimte voor de eerste zin want om vooruit te komen heb je ook ruimte nodig!

Jolande