lekker comfortabel

“Blijf zitten waar je zit en verroer je niet, houd je adem in en schrik niet….”Dat riepen we vroeger bij het verstoppertje spelen. Hoe leuk was dat. 

Daar zat je dan verstopt op een plek waar de ander je niet zag. 

Dat was spannend en helemaal leuk als degene ‘die hem was’ je niet kon vinden.

Dit bleef leuk tot een bepaald moment. Als meerdere kinderen waren gevonden en ze waren met elkaar aan het kletsen en het spel stopte zonder dat jij gevonden was. Dan begon dat ineens heel naar te voelen. Een sociaal gebeuren met een ook wel spannend tintje. Ziet de ander mij wel of anders gezegd, wat laat ik van mezelf zien.

In het volwassen leven blijft deze vraag bij veel mensen een rol spelen. Wat laat ik van mezelf zien.

Sterker nog. Wat durf ik van mezelf te laten zien en wanneer doe ik dat dan.

Hoe gemakkelijk ben ik in een nieuwe situatie en wat mag ik eigenlijk van mezelf laten zien. Wordt dit wel geaccepteerd. Welke stappen durf ik in mijn leven te zetten. Durf ik veranderingen aan. Durf ik nieuwe zaken aan. Hoe ga ik om met al die spannende dingen die dan op mij af gaan komen.

Allemaal vragen waar menig mens zich mee geconfronteerd ziet. 

Ieder mens heeft in zijn leven een comfortcirkel. Een plek waar hij zich op zijn gemak voelt en veilig waant. Ik zeg waant omdat het daar soms helemaal niet zo veilig is maar omdat het bekend is, dan wel je niet anders kent, geeft dit toch een veilig gevoel. 

Bijvoorbeeld niet de keuze maken om weg te gaan van een werkplek waar je eigenlijk niet gelukkig bent maar wat wel bekend is en waar je weet wat van je verwacht wordt. Ergens anders gaan werken is dan heel spannend. Kan ik dat wel, hoe zullen ze me vinden, word ik wel geaccepteerd etc etc.

Dit is te vergelijken met gedrag. Van binnen voelen dat je het ergens niet mee eens bent maar de stap zetten om dit duidelijk te maken voelt veel te eng. Dan gaan dingen gebeuren waar je niet tegen opgewassen bent. Alleen de gedachte al kan een gevoel van paniek geven bij sommige mensen.

Soms voelt het alsof buiten de kaders van de comfortcirkel alleen een paniczone zit. Daar waar je niet wil zijn, waar je de weg kwijt bent, angst en onveiligheid heerst en een oncontroleerbare chaos. 

Ik blijf zitten waar ik zit en ik verroer me niet. Dan kan er ook niks mis gaan.

Maar dan kan er ook niet iets anders plaatsvinden. Voor sommigen onder ons voelen de kaders van de comfortcirkel als een dikke muur waar je niet buiten moet komen.

Nu is het grappige van deze metafoor dat die muren van eigen metselarij zijn. Het mooie daarvan is dat als jij die ‘muur’ zelf hebt opgebouwd, je in die muur ook een deur kunt maken of een raam. En als je dat doet dan kun je buiten je cirkel kijken. Het handige van een deur is dat die open kan. Niet meteen wagenwijd maar wel een stukje en je kunt de deur vasthouden als een veilige baken. Je kunt dan een klein stapje buiten je comfortcirkel doen. 

Gewoon om eens te kijken wat zich daar bevindt. Daar zo vlak bij de magische grens van die comfortcirkel blijkt dat een prachtig gebied zich openbaart. Dit gebied wordt wel The learningzone genoemd. Het gebied waar met kleine stappen ontdekt wordt wat ook anders kan. Wat je kunt doen om eens een keer iets anders mee te maken.

Bijvoorbeeld, als je weet van jezelf dat je het moeilijk vindt om in groepen iets te zeggen en de eerst volgende keer wordt gevraagd wie wat kwijt wil, je je voor neemt eens als eerste te antwoorden in plaats van laatste. Het helpende hieraan is dat jouw stem gehoord is en je niet hoeft te wachten tot je de beurt eindelijk krijgt en je van de zenuwen geen woord meer kunt uitbrengen.

In die learningzone ondervinden mensen vaak het gevoel wat hoort bij : ‘that’s where the magic happens’ Waar het gevoel zit: “Ik doe er toe, er wordt naar mij geluisterd, ik word gezien”

Daar hoort dat warme tintelende gevoel bij, een soort kippenvel, de wauwfactor. Het trots zijn op jezelf. Dat gevoel wat je krijgt als je toch gevonden wordt, bij het verstoppertje spelen. Een spannend gevoel en vervolgens is het fijn om tevoorschijn te komen en te lachen met je vrienden en vriendinnen. 

Het mooie van the learningzone is dat hoe vaker je oefent, je bemerkt dat het makkelijker wordt. Dat je meer ruimte voor jezelf gaat creëren en dat de grens van de comfortzone zomaar wat gaat verschuiven. En als die verschuift, verschuift ook de paniczone. Die komt verder weg te liggen. Tegelijk heb je geleerd dat als je jezelf mogelijkheden geeft om stappen te zetten je af en toe ook weer gewoon lekker even de deur mag sluiten en onderuit te zakken op de comfortabele bank in je comfortzone. het wordt hierdoor steeds makkelijker om de deur te openen.

Ontdekken en ook fouten mogen maken. Dat mag namelijk in The learningzone. Zonder fouten is het namelijk niet fijn leren. De beste medicatie is ontdekt door eerst meerdere keren te bemerken wat niet werkte en dat dus niet meer te gebruiken. 

Zoals The solution Focussed benadering aangeeft, doe wat werkt en als het werkt doe er meer van, werkt het niet, gooi het in de prullenbak en doe wat anders!

Jolande